Een lange adem

Vaak denk ik als trainingsactrice: wat bereiken we nu echt bij een deelnemer? Lukt het om in één middag een zaadje te planten voor verandering (in gedrag)? Of creëren we alleen bewustwording en is dat genoeg?

Laatst trok ik de vergelijking met mijn eigen leven. Ik heb aan ontelbare trainingen meegewerkt waar het ging over het begrenzen van ongewenst gedrag en ‘nee’ zeggen. Het viel me op hoeveel jaren het mij zelf heeft gekost om dit actief toe te passen. Ik zei altijd ‘ja’ tegen opdrachtgevers uit angst om vervangen te worden of inkomsten mis te lopen, liet veelpraters uren kletsen, werd geknuffeld wanneer ik dat liever niet wilde of lachte ik mee om misplaatste grappen.

Hoezeer ik in een training ook wist uit te leggen aan een ander wat te doen in zo’n situatie, ik paste het niet toe in mijn eigen leven. Door al die trainingen werd ik me wel steeds meer bewust van mijn eigen gelatenheid, waardoor ik me uiteindelijk toch ben gaan uitspreken. Dankzij het jarenlang ‘gratis’ oefenen als trainingsactrice ging het uitvoeren ervan me veel makkelijker af dan ik dacht. Ik merkte ook meteen wat het opleverde; duidelijkheid.

Inmiddels herken ik de oneindige variaties van grensoverschrijdend gedrag en kan ik er woorden aan geven. Door het te benoemen draag ik de last niet meer en weet de ander waar hij/zij aan toe is. 

Sindsdien zeg ik tegen deelnemers dat het aangeven van grenzen een vorm van vriendelijkheid is omdat het duidelijkheid schept. Ik vertel er wel bij dat het uitvoeren ervan een lange adem vereist en heel, heel veel oefenen 😉

Nina Wijnmaalen, 2024