Blinde vlek

Ik ben een iets oudere trainingsacteur.
Een hele goeie.
De beste zelfs.
Dat durf ik na zoveel jaren wel te zeggen.
Toch gedraag ik mij heel gewoon.
Niemand merkt aan mij dat ik zelf al geruime tijd weet de beste trainingsacteur van Nederland te zijn.

Ik ben zo goed omdat ik nooit iets van de inhoud weet.
Nooit.
De inhoud is voor anderen.
Mij boeit het niet.
Als iemand tegen mij praat, luister ik niet naar wat hij zegt.
Ik luister naar hoe hij het zegt.
Achter de woorden die iemand uitspreekt, herken ik diens gemoedstoestand.
Vervolgens benoem ik die op een wijze waardoor de ander opeens zijn blinde vlek ziet.
Hij of zij kan vervolgens de keuze maken om te gaan groeien.
Mooier kan het niet, toch?
Ik heb het altijd bij het rechte eind.
Het maakt mij de allerbeste.

Toch blijf ik mij, ook thuis, gewoon gedragen.
Ik kijk bijvoorbeeld samen met mijn vrouw domweg naar de televisie.
Naar ‘Het mes op tafel’ bijvoorbeeld.
Dat is een quiz met kennisvragen over de meest uiteenlopende zaken.
Mijn vrouw weet bijna alle antwoorden en zij zegt die graag hardop.
Ik let vooral op de vakbekwaamheid van de presentator en ik becommentarieer het gedrag van de kandidaten. Dat doe ik ook hardop.
Soms schuift mijn vrouw haar stoel dicht tegen de mijne en pak ik haar hand vast.
Dan is het gewoon gezellig.
Eens in het televisieseizoen komt het voor dat ik het antwoord op een vraag wel weet terwijl mijn vrouw in gebreke moet blijven.
Meestal gaat die vraag over sport.
In dat geval roep ik het juiste antwoord meerdere malen luid door de kamer.
Mijn vrouw prijst mij dan zeer uitbundig.
Te uitbundig.

Ik weet waarom zij dat doet, maar we zwijgen er verder over.
Zolang het applaus klinkt, praten wij niet over mijn gevoel van minderwaardigheid aangaande kennis en inhoud.
Het maakt me immers de beste trainingsacteur van het land.

Kees van Loenen, 2024