Zorg

Als je als het ware als een prop papier je bed uitkomt en het enige tijd kost om de boel met wat yogagerommel weer in een kreukvrij A4-formaat te krijgen, dan mag je aannemen dat er een leeftijd is bereikt waarop je mag terugblikken. Definitief stoppen met werken zal ik niet. Je moet toch zo af en toe ergens voor je bed uitkomen. Is het niet voor een bezoek aan een arts (…bent u er nu alwéer?), een pakketbezorger die aanbelt (…mag ik deze doos bij u achterlaten?) of een vergeten vriend aan m’n mobiel (…we hadden toch afgesproken?) , dan toch zéker voor een groep mensen die op jou rekenen en waarvoor je je werk mag doen. Ja, ‘mag’. Ik ervaar het namelijk als een idioot voorrecht.

Ga maar na. Hoeveel vertrouwen krijg je wel niet als je beseft wat ‘onze’ gemiddelde routine is. Je hebt vooraf contact met een trainer (kort of heel lang … pff), je reist, je komt in een onbekende, vaak super ongezellige zaal of ruimte met allemaal onbekende mensen en (soms ook onbekende) trainer. Je maakt contact, zorgt voor vertrouwen en veiligheid, je zet je mindset op ‘een niet weten’ en vervolgens gaat de een na de ander met je werken aan zijn of haar soms pijnlijke leerpunten. Er wordt bevrijdend gelachen, intens gehuild, openlijk verzet gepleegd, ontroering losgemaakt of zwijgend weggelopen. De 4 B’s in alle gradaties. Wat heb ik allemaal niet voor m’n snufferd gehad met de pakweg 22.000 mensen waarmee ik de afgelopen 18 jaar werkte. Ik prijs ze allemaal om de moed om tegenover me te komen zitten. Moi! Een volslagen onbekend figuur die voor ze gaat zitten en die zich trainingsacteur noemt. Hoe idioot is dat.

En, vraag ik me af, is het alleen maar onbaatzuchtig, dat dienend aan de ander zijn? Nou .. eh .. nee, omdat ik (bijna) al die shit waarmee ze kwamen zelf ook ervaren heb. Want, hoe goed ben ik zelf in bijv. negatieve feedback geven, ’nee’ durven verkopen, meeveren i.p.v. tegen de weerstand in gaan? Hoe goed zorg ik eigenlijk voor mezelf? Al die mensen hielden ook mij een spiegel voor en leerde van ze. Dank! Je zou kunnen zeggen dat we ‘medewerkers mentale zorg’ voor elkaar waren. Mag voor mij zo in het basispakket, evenals verplichte vakken op de basisschool zoals ‘liefde en relaties’. Zo, dat is eruit…

Afijn, ik zit op de meerpaal van een zekere leeftijd en kwaaltjes zullen ongetwijfeld komen. Nog meer reden goed voor mezelf te zorgen. Ik ga de voorschriften van ikigai opvolgen.Betekent heel veel ‘ik’; ik blijf actief en geef betekenis, ik ga nooit met pensioen, ik doe rustig aan, ik eet me niet helemaal vol, ik omring me met goede vrienden, ik verbeter mijn conditie, ik lach, ik zoek de natuur op, ik bedank en ik wil leven in het NU. Daar voeg ik nog aan toe; ik maak van mijn hart geen moordkuil maar een kloppende energiebron. Om de dagen die nog komen gaan zowel mentaal als fysiek zoveel mogelijk in kreukvrij A4-formaat te kunnen beginnen.

Teus Snoek, 2024